04 Ιουλίου 2012

Πανικός στα σχολεία

8 σχόλια:

Elias είπε...

Αυτή η Warburton φταίει, σίγουρα αυτή είναι ο ξένος δάκτυλος που μας τρώει τα φωνήεντα

Stazybο Hοrn είπε...

Ολοένα πιο συχνό -ανάλογο εκείνου με το αγγλικό ερωτηματικό, αντί του ελληνικού- είναι πλέον το λάθος της εμφάνισης του πεζού λατινικού z στη θέση του πεζού ελληνικού ζ. Νάτο, και σε σχολικό εγχειρίδιο, στη σαρανταποδαρούσα των φθόγγων.

Manchurian είπε...

@Elias, τρώει φωνήεντα και γεννάει σύμφωνα

@S.H. να πω την αμαρτία μου το z το έχω συνηθίσει. Αυτό που μου βγάζει το μάτι είναι το s στη θέση του τελικού σίγμα. Δεν το λέω με σιγουριά αλλά νομίζω και τα δύο είναι μια πρωτοπορία της γραμματοσειράς του Βήματος.

Αναρωτιέμαι αν πρόκειται για άποψη (του σχεδιαστή; του Λαμπράκη;) ή αμέλεια.

Stazybο Hοrn είπε...

Και το τελικό σίγμα, και το ζήτα, είναι χάλι μαύρο στα λατινικά. Κι εγώ ψιλιάζομαι ότι υπάρχουν κατασκευαστές γραμματοσειρών που αγνοούν το ελληνικό πεζό ζήτα...

Ανώνυμος είπε...

Και μετά θα μας πουν: Η λατινοποίηση του ελληνικού αλφάβητου έχει στόχο την αποφυγή σύγχισης του σύγχρονου μαθητή... Παγκόσμια κοινότητα και πολλές διαφορετικές γλώσσες γίνονται; Για την προσαρμογή του το κάνουμε στη νέα πραγματικότητα...

Manchurian είπε...

Ανώνυμε νομίζω αποδίδεις σε "αυτούς" δυνάμεις που δεν διαθέτουν.

Ανώνυμος είπε...

Όλα καλά αλλά ο [σ] και ο [λ] δεν είναι οδοντικοί φθόγγοι.

Όσον αφορά τον [σ] πιθανολογώ ότι οι συγγραφείς του βιβλίου είναι ψευδοί.
Για τον [λ] δεν καταφέρνω να βρω εξήγηση.

Manchurian είπε...

(στα σύμφωνα, περίπου στη μέση)

Φατνιακά: προφέρονται με τη γλώσσα να ακουμπά στα φατνία των δοντιών, δηλαδή στο άνω-εσωτερικό μέρος-τους, κοντά στην οδοντική ρίζα. Σημείωση: για τα ελληνικά [s] (“σ”) και [z] (“ζ”) η γλώσσα δεν ακουμπά στα φατνία αλλά τραβιέται πίσω. Για το λόγο αυτόν τα δύο αυτά σύμφωνα στην ελληνική φωνητική τοποθετούνται μερικές φορές σε δική-τους κατηγορία, και λέγονται συριστικά.

Πλευρικά προσεγγιστικά: και πάλι η γλώσσα προσεγγίζει, αλλά επίσης ο αέρας φεύγει απ’ τα πλάγια. Έχουμε δύο τέτοια σύμφωνα στην ελληνική: το φατνιακό, όταν το “λ” δεν ακολουθείται από [i] (“λα”, “λε”, “λο”, “λου”), και το ουρανικό, όταν το “λ” ακολουθείται από [i] (“λι”), και ιδίως μάλιστα όταν ακολουθεί ένα επιπλέον φωνήεν (“λια”, “λιε”, “λιο”, “λιου”).