26 Απριλίου 2008

Πασχαλινό διήγημα

Η Ανιέτα έβγαλε την κάσκα της. Έβγαλε τις μπότες της, τις σήκωσε... και είδε τη Μορφή.
Η Μορφή στεκόταν πίσω από τους τρεις τους. 'Ηταν ο Χριστός.
«Κοιτάχτε», είπε του Τράβις και του Ελμς. Κοίταξαν κι οι δυο τους.

Η Μορφή φορούσε έναν παραδοσιακό λευκό χιτώνα, σανδάλια' είχε μακριά μαλλιά που φαίνονταν χλωμά, σαν να τα φώτιζε το φεγγαρόφωτο. Το πρόσωπό του, με γενειάδα, ήταν ευγενικό και σοφό. Ακριβώς σαν τις ολογραφικές διαφημίσεις που προβάλλουν οι εκκλησίες στην πατρίδα, σκέφτηκε η Ανιέτα. Χιτώνας, γενειάδα, σοφός κι ευγενικός, και τα χέρια του ελαφρά υψωμένα. Μέχρι και φωτοστέφανο είχε. Παράξενο που οι προλήψεις μας ήταν τόσο ακριβείς.

«Θεέ μου», είπε ο Τράβις. Κι οι τρεις τους είχαν μείνει να κοιτάζουν τη Μορφή. «'Ηρθε για μας».
«Εμένα δεν με πειράζει», είπε ο Ελμς.
«Βέβαια, εσένα δεν σε πειράζει», είπε παγερά ο Τράβις. «Εσύ δεν έχεις γυναίκα και παιδιά. Και η Ανιέτα; Είναι μόνον τριακοσίων' είναι μωρό ακόμα».
«Εγώ είμαι η άμπελος» είπε ο Χριστός «κι εσείς τα κλαδιά. 'Οποίος παραμένει σ' εμένα, μ' εμένα μέσα του, καρποφορεί εν αφθονία' γιατί αποκομμένοι από μένα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα».
«Θ' αλλάξω την τροχιά του ΕΧ»,είπε ο Τράβις.
«Μικρά μου παιδιά», είπε ο Χριστός, «δεν θα είμαι μαζί σας για πολύ ακόμη».
«Ωραία», είπε ο Τράβις. Το ΕΧ τώρα έτρεχε με τη μέγιστη ταχύτητά του προς τον άξονα του Σειρίου' το αστρικό τους διάγραμμα άλλαζε συνεχώς.
«Να σε πάρει, Τράβις», είπε άγρια ο Ελμς. «Είναι μεγάλη ευκαιρία. Θέλω να πω, πόσοι άνθρωποι έχουν δει τον Χριστό; Θέλω να πω, είναι ο Χριστός. Είστε ο Χριστός, έτσι;» ρώτησε τη Μορφή.
«Εγώ είμαι η Οδός», είπε ο Χριστός, «η Αλήθεια και η Ζωή. Κανείς δεν μπορεί να έρθει στον Πατέρα, παρά μόνον μέσω εμού. Αν με γνωρίζεις, γνωρίζεις και τον πατέρα μου. Από αυτή τη στιγμή, τον ξέρεις και τον έχεις δει».

«Ορίστε», είπε ο Ελμς με μια ευτυχισμένη έκφραση. «Βλέπετε; Θέλω να ξέρετε πως χαίρομαι πάρα πολύ κύριε...» Σταμάτησε. «Πήγα να πω "κύριε Χριστέ". Αυτό είναι ηλίθιο' πραγματικά ηλίθιο. Χριστέ, κύριε Χριστέ, θα καθήσετε; Μπορείτε να καθήσετε στην κονσόλα μου, ή στης κυρίας Ραουταβάαρα. Έτσι δεν είναι, Ανιέτα; Από δω είναι ο Ουώλτερ Τράβις' δεν είναι Χριστιανός, αλλά εγώ είμαι. 'Ημουν Χριστιανός όλη μου τη ζωή. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, τουλάχιστον. Δεν είμαι σίγουρος για την κυρία Ραουταβάαρα. Τι λες, Ανιέτα;»

«Σταμάτα τη φλυαρία, Ελμς», είπε ο Τράβις.
«Θα μας κρίνει», του είπε ο Ελμς.
«Αν κανείς ακούσει τα λόγια μου», είπε ο Χριστός, «και δεν τα τηρήσει πιστά, δεν είμαι εγώ που θα τον καταδικάσω, μιας και δεν έχω έρθει για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο' εκείνος που με απορρίπτει και αρνείται τα λόγια μου έχει ήδη κριθεί».
«Ορίστε», είπε ο Ελμς κουνώντας το κεφάλι του.
«Να είστε ανεκτικός με μας», είπε φοβισμένα η Ανιέτα στη Μορφή. «Κι οι τρεις μας περάσαμε ένα ισχυρό ψυχικό τραύμα». Αναρωτήθηκε, ξαφνικά, αν ο Τράβις και ο Ελμς θυμούνταν πως είχαν σκοτωθεί, πως τα σώματά τους είχαν καταστραφεί.

Η Μορφή της χαμογέλασε, σαν για να την καθησυχάσει.

«Τράβις», είπε η Ανιέτα σκύβοντας από πάνω του όπως καθόταν στην κονσόλα του, «θέλω να με ακούσεις. Ούτε εσύ ούτε ο Ελμς επιζήσατε μετά το ατύχημα. Γι' αυτό είναι εδώ. Εγώ είμαι η μόνη που δεν...» δίστασε.
«Σκοτώθηκε». συμπλήρωσε ο Ελμς. «Είμαστε νεκροί, και ήρθε για μας». Στη Μορφή είπε: «Είμαι έτοιμος, Κύριε. Πάρε με».
«Παρ' τους και τους δυο», είπε ο Τράβις. «Εγώ στέλνω ένα σήμα βοηθείας. Και τους λέω τι γίνεται εδώ. Θα το αναφέρω προτού με πάρει ή προσπαθήσει να με πάρει».
«Είσαι νεκρός», του είπε ο Ελμς.
«Μπορώ ακόμα να καταχωρήσω μιαν αναφορά», είπε ο Τράβις, αλλά στο πρόσωπό του διακρινόταν η ανησυχία. Και η παραίτηση.
«Δώστε λίγο χρόνο στον Τράβις», είπε η Ανιέτα στη Μορφή. «Δεν καταλαβαίνει εντελώς. Αλλά φαντάζομαι πως το ξέρεις... ξέρεις τα πάντα».
Η Μορφή κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

Υπόθεση Ραουταβάαρα, Φίλιπ Ντικ, μτφ. Δημήτρης Αρβανίτης
συνεχίζεται, και πριν και μετά και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

2 σχόλια:

Elias είπε...

Ο Ντικ είχε πει σε μία συνέντευξή του (από μνήμης): "Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων στους οποίους δε θα αρέσουν τα βιβλία μου: στους έντονα άθεους και στους έντονα πιστούς χριστιανούς. Οι πρώτοι θα θεωρήσουν τα βιβλία μου θρησκευτικά, οι δεύτεροι αιρετικά".
Η θρησκευτικότητα έπαιζε μεγάλο ρόλο στα έργα και στη ζωή του Ντικ. Παρατηρώ ότι ο κόσμος συνήθως το ξεχνάει αυτό.

Manchurian είπε...

Όταν έγινε η ιστορία με τον Χάντερερ, απόρησα λίγο γιατί δεν έχει συμβεί (ως τώρα) τι-πο-τα ανάλογο με κάποιο βιβλίο του Ντικ. Τη Θεϊκή Εισβολή ή τη Διαθήκη του Τίμοθυ Άρτσερ, ας πούμε.

Ίσως, στους ανθρώπους που δεν αρέσουν τα βιβλία του, δεν αρέσουν από την πρώτη σελίδα.

Κι έτσι έχουμε αποφύγει αλλεργικά σοκ.